donderdag 14 januari 2016

Het huisje


In het dorpje Marter in Valsugana (Trentino) is een smal weggetje, dat "Valdicanale" heet. Het is een steile weg, met hier en daar een huis. Aan beide kanten zijn akkers en weilanden. Langs deze weg staat een nu vervallen huisje, waar ik ben geboren en mijn jeugd heb doorgebracht. Na de tweede wereldoorlog kwam mijn vader, na lange jaren weg te zijn geweest en straatarm, hier weer wonen. Toen was het huis ook in verval. Hij kon snel werk vinden, zwaar werk in een steen-groeve hier in de buurt. In de weinige vrije tijd knapte hij het huis een beetje op, hij trouwde en in het jaar 1947 werd ik in dat huis geboren. Drie jaar later kwam er een zusje bij en weer drie jaar later overleed mijn vader aan een slopende ziekte. Wat overbleef in dat huisje was pijn, armoede, verdriet, ellende en toch nog hoop. Het was een hard leven. We hadden in dat huisje geen water en toilet. Water haalde we uit een openbare fontein. Er was nooit genoeg water voor iedereen, vaak helemaal niets, in de zomer door de droogte, in de winter door bevriezing. Het toilet was buiten, een houten hok dat uiteindelijk in elkaar stortte. Als jongen van 13 of 14 jaar heb die zelfs herbouwd, ook van hout, wel stevig en comfortabel. Langzaam aan kreeg iedereen in het dorp een beter leven, wij ook, maar wij hadden geen geld om het huis op te knappen en moderniseren. Later gingen we daar weg, wij konden een klein appartement in het dorp huren. 
Vaak denk ik terug aan ons leven in dat armoedige, kleine huis. Bij alle ellende heb ik daar ook liefde en geluk gekend. Soms mis ik echt de bossen op de berg naast ons huis. Ook de heerlijke geur van de wilde cyclamen, die tot vlak bij dat huisje volop groeiden en bloeiden. Ik mis die tijd, waarin je met heel weinig toch ook gelukkig kon zijn.


Op de foto: Mijn zusje en ik (circa 1952)


Copyright © Smaniotto - Bekers - 3-11-2015

Geen opmerkingen:

Een reactie posten