De geit is de koe van de arme mensen, werd vroeger gezegd. En in het dorp waar ik vandaan kom is dat ook zo. De meeste families hadden een koe, soms twee, en ook andere boerderijdieren. Wij hadden te weinig grond en bovendien waren we arm. Maar een geit hadden we wel, voor de melk en de lammeren, die werden verkocht. In de zomer werden de geiten, meestal door kinderen, langs weggetjes en in het bos gebracht om te grazen. Ook ik werd op pad gestuurd, samen met andere, meestal oudere kinderen. Op weg naar het bos met de geit aan een touw.
Ik was heel jong, ongeveer 6 jaar, maar ik herinner me wel dat het niet echt een leuk karweitje was. Maar goed, dus op pad, eerst langs een smalle weg met aan de beide kanten veel gras. Genoeg gras voor de geit. Maar wat doet die geit? Die probeerde ervandoor te gaan om aan de malse bladeren van de wijnstokken te eten! Snel trekken aan het touw en snel wegwezen voordat de boer komt met de stok! In het bos gebeurde hetzelfde, gras genoeg, maar die geit vond de verse, malse takken van de acaciabomen veel lekkerder. Maar als de boswachter dit zag, hadden we een flink probleem! Eerst door hem een boze preek en dan thuis een pak slaag van onze ouders.
Wij kinderen vonden het maar niets, de hele tijd de geiten aan het touw vast houden en steeds opletten. Tot iemand op het idee kwam om de geiten aan een boom vast te binden. De geiten konden grazen en wij konden spelen. De oudere kinderen konden het touw goed vast binden, maar bij mij ging het een keer mis. Ik wilde het persé zelf doen, dat deed ik dus ook. Er waren leuke kinderen en ik speelde enthousiast mee. Wanneer het etenstijd was, riepen onze ouders ons uit de verte. Dus de geit los maken en naar huis. Oh nee, de geit, die is er niet meer! Snel zoeken samen met zijn allen, maar mijn geit was nergens te bekennen. Ik was radeloos, de geit was goud waard voor ons. Ik durfde niet naar huis; ik zou zeker een pak slaag van mijn moeder krijgen. Uiteindelijk kwam de vader van een van de kinderen en hij heeft mij naar huis gebracht.
Huilend, met bibberende beentjes kwam ik thuis. Eerst was mijn moeder best boos, mijn vader werd niets verteld, hij lag heel ziek op bed. En wat hoorde we toen: beh, beh! Snel gaan kijken en ja hoor, de geit was al in de stal! Natuurlijk was ze niet goed vastgemaakt, ze had zich vol gegeten aan de acacia's en was naar haar eigen stal gegaan.
Aan de kale plek in het bos was goed te zien dat ze flink had gegeten. De volgende dag kwam een boze boswachter langs, maar niemand wist ergens van of had iets gezien... de geit, de dader, zei alleen beeeh!!
Op de foto: een van de laatste geiten in het dorp, mijn dochter van 3 jaar vond haar lief (1974)
Copyright © Smaniotto - Bekers - 7-11-2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten